4 juni, 2021
Frietje eten
Als de zon zo heerlijk schijnt als vandaag, heb je ’s avonds niet altijd zin om zelf achter de pannen te gaan staan. Hoe verleidelijk is het dan om te vallen voor zo’n zakje gevuld met goudgele, warme, krokante, zoute frieten met romige mayo erop? Niet altijd overigens roepen frieten positieve herinneringen op.
Bij een teamsessie kwam recent boven tafel dat samen na het werk een frietje eten, een heet hangijzer was geworden. Wat bleek: het team zat al kletsend rond een tafel de laatste restjes mayo op te dippen, met het kleine, net iets te hard gebakken frietje dat altijd tussen de grote frieten door naar de bodem van het zakje afglijdt, toen de teammanager nietsvermoedend langsliep.
5e Wiel aan de wagen
Het hele voorval leek onbeduidend. Tot we samen verder gingen onderzoeken wat er aan de hand kon zijn bij dit team. In een verkenningsronde waren de teamleden geraakt door de teammanager die vertelde: “ik voel me het 5e wiel aan de wagen. Weten jullie nog die keer dat jullie een frietje zaten te eten en ik langs kwam lopen?” “Ja” antwoordde het team, “dat weten we nog”. Waarop de teammanager benieuwd was waarom ze niet uitgenodigd was om een frietje mee te eten, “we zijn toch één team?”. “He?! maar het was maar een spontane inval, niks bijzonders” reageerde het team in opperste verbazing. “Wat vervelend dat je je hierdoor zo voel”.
Wat voor het team voelde als even spontaan samen ontspannen met een frietje erbij, voelde voor de teammanager als buitengesloten worden.
Afstand nemen voor ander perspectief
Heb jij wel eens situatie meegemaakt die als je wat afstand neemt ineens op meer manieren betekenis kan krijgen? Hoe zag jou situatie eruit? En wat deed het me jou en de ander? Of is het een situatie die je eigenlijk nog een keer zou willen uitspreken? Toe maar, het kan de lucht klaren!
Laat je reactie hieronder achter, en ik stuur je graag een bericht terug!